ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﻯ ﺗﻨﻬﺎ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﻼﯾﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻭﺯﯾﺪﻥ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﻰ ﺷﺪ. ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﺑﻬﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﻤﺖ ﺭﺍ»ﻧﺴﯿﻢ« ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ.ﻛﺎﺵ ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﯾﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﭼﻄﻮﺭﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﯾﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻫﻰ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﺪﻡ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻧﻰ ﺳﺮﺩ... ﺁﻥ ﻫﺎ ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﻛﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺟﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺩﯾﮓ ﻫﺎﻯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻯ ﭘﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﺳﻜﻮﺕ؛ ﻣﺎﺩﺭ!ﺳﻜﻮﺕ.ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻰ ﻛﻪ ﺍﺯﺳﯿﻨﻪ ﻫﺮ ﻗﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺭﯾﺨﺖ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﺑﺎﺑﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻛﻤﻰ ﮔﻔﺖ. ﻫﺮﭼﻪ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﻗﺪﯾﻤﻰ ﺭﻭﻯ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻛﺮﺩﻡ ﯾﻚ ﻋﻜﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﻋﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﯿﻒ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﻯ ﺍﻡ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻡ. ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﻡ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻣﻮﻃﻼﯾﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ! ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺍﻣﺎ ﯾﻚ ﺭﻭﺯ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺭﺣﯿﺎﻁ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺪ ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﻇﻢ ﮔﻔﺖ ﺳﺮﺍﯾﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺑﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ﺷﻚ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﺧﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺧﺎﻧﻢ »ﻓﻨﺎﯾﻰ- «ﻧﺎﻇﻢ-ﺯﻭﺩﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻰ ﺯﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺮﺣﻢ ﺍﺳﺖ. ﺑﭽﮕﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﻚ ﺩﻧﯿﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﭙﺨﺘﻪ. ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﻋﯿﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ، ﻋﯿﺪ. ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﻫﺎﻯ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ. ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻩ. ﺑﻮﻯ ﻋﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻭﺑﻰ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ. ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺁﺷﻔﺘﮕﻰ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻯ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺩﺭﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻰ ﺩﺍﺩ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. »ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ»ﻟﯿﻼ«ﻯ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ...« ﺑﺎﺑﺎﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ.ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺣﺮﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭﺕ؛ ﺍﺳﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ، ﻟﯿﻼ! ﺧﯿﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﻻﻯ ﻗﺒﺮﺕ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻯ ﻛﻮﭼﻜﻢ. ﻫﺮﺭﻭﺯ ﻫﻮﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻨﺎﺭﺕ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﻧﻜﻨﻰ.ﺍﺳﻢ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻧﺴﯿﻢ.ﻧﺴﯿﻤﻰ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺭﺳﺮﺕ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﻯ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺣﻖ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ........................ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ۶ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻋﺠﯿﺒﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺣﺮﯾﻔﻢ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ. ﺳﯿﻨﻰ ﻣﺴﻰ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﻭﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ»ﺳﯿﻦ«ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﭼﯿﺪﻡ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﻯ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﯾﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻯ ﺧﺸﻜﯿﺪﻩ ﮔﯿﻼﺱ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ. ﭼﻨﺪ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺑﺎ ﺑﯿﻞ ﻭ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻗﺒﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﯿﻨﻰ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻧﺠﻰ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻜﯿﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺟﯿﻎ ﺯﺩﻡ. ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻯ ﺭﯾﺰﻡ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﺒﺮﺕ ﭼﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻛﻨﻢ. ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺭﺩ ﻣﻰ ﺯﺩﻧﺪ ﺧﻮﻧﻢ ﺩﺭﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻫﺎﻯ!...ﺍﯾﻦ ﻗﺒﺮ ﻣﺎﺩﺭﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﺶ ﻛﻨﯿﺪ.ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ.ﺩﻭﺭ ﺷﻮﯾﺪ. ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﯿﺪ ؟ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﺭﻓﺘﻢ.ﺭﻭﻯ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ... ﻛﺎﺭﮔﺮﻫﺎ ﺯﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻜﻰ ﺩﯾﺪﻡ. ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﯿﺪ. ﺯﻥ ﭘﯿﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮔﻔﺖ: ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺁﻥ ﻗﺒﺮﺧﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ! ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. ﺍﻣﺎﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ! ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﺮﺩﺭﻭﻏﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻰ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻯ. ﺑﺎﻭﺭﺵ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻫﻢ ﻫﺴﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺧﯿﺲ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﺑﺎ.ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ. ﻛﻼﻍ ﻫﺎ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﻰ ﮔﺎﻩ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﻚ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﻫﺎﻯ ﺑﺪﻟﻰ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﺦ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ ﻣﺨﻮﻑ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻯ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻗﺒﺮﺩﺭﻭﻏﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺭﻭ ﻛﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﭼﺮﺍ ؟؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﺴﺖ. ﺳﺮ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﻯ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺵ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻟﻢ ﺑﺎﺯﺷﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﻟﺶ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻟﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﻫﺪ. ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﻢ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻫﺎﻯ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺗﺎﻥ ﺁﻩ ﻣﻰ ﻛﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﻟﯿﻼ ﻟﯿﻼ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﺁﺑﻰ ﺍﺕ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻰ ﺣﺎﻝ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ. ﮔﻮﯾﻰ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ. ﺑﺎﺑﺎ ﻗﺼﻪ ﺯﯾﺒﺎﻯ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍﺿﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ:»ﺯﯾﺮ ﯾﻚ ﺳﻘﻒ ﺭﻓﺘﯿﻢ.ﺑﺎ ﻋﺸﻖ.ﻭﻗﺘﻰ ﻟﯿﻼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺷﺮﻁ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﻰ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻧﺴﯿﻢ«. ﮔﺎﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﻰ ﺩﺭ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻯ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﺵ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ.ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻧﺎﺳﻪ ﻫﺎﻯ ﯾﻚ ﻋﻘﺎﺏ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﺴﺖ. ﺑﺎﺑﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. »ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻯ ﮔﻔﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ.ﺑﭽﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﺮﻭ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ.ﻃﻼﻕ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ. ﻟﯿﻼﻯ ﻣﻦ ﻃﻼﻕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ، ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﯿﺸﻪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﺎ ﯾﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻟﯿﻼ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩ ﻧﺴﯿﻢ ﺟﺎﻥ! ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻏﺮﯾﺐ ﻫﯿﭻ ﺁﺷﻨﺎﯾﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻗﺒﻼ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻟﯿﻼ ﺗﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺎ ﭘﻰ ﯾﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ.ﺍﻣﺎ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﺮﻓﺘﻢ.ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻩ ﺁﻭﺭﺩﻣﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﻯ ﺧﺎﻟﻰ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ. ﺯﯾﺮ ﺧﺮﻭﺍﺭﻫﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ«. ..................................... ﻣﺎﺩﺭ!ﺣﺎﻻ ﻧﺴﯿﻤﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﺯﺵ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﻼﯾﻢ ﻭ ﻧﺎﻣﻼﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ؟ ﺩﻟﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻣﯿﻦ ﺟﺮﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﻚ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺭﻓﺘﻰ ؟ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﺮ ﻣﻰ ﺁﯾﻢ. ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ»ﻗﺒﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ«ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰ ﻧﺸﯿﻨﻢ. ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻢ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ. ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻛﺎﻥ ،۱۷ ۱۸ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﻫﻢ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻰ ﺗﺎﺑﺖ ﻏﺬﺍﯾﻰ ﺑﯿﺎﻭﺭﻯ ﻛﻪ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﺩﺭ.ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﻯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﻰ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻗﺒﺮﻯ ﺧﯿﺎﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ.ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭ !

نظرات شما عزیزان: