صـبــــورم امـــا هــــرگــــاه یــــاد تــــو کـــــردم شـکـسـتـــــه ام
بـــا نـبـــــودت ای مــونــس جـــــان؛بــال و پـــــر را بـسـتـــــه ام
مــــی شـکـنـــــم هـــــزار بـــــار ؛امــــا گــــویــم تــویــــی یـــارم
از هـــــر کـجـــــا سـخـــــن گـــــویـــم تـــــویــی لــحـظـــــه هـــای تـکـــــرارم
؛ ایـنـجـــــا در انـــــزوای قـلبـــــم هـــــوا ســـــرد اســـــت
؛ بـــی تـــــو ایــن واژه هـــــا چــــه پـــــر درد اســـــت
؛ کـنـــــاره مـیـگـیــــرم از ایـــــن هـــــوای ســـــرد ؛
ازیـــن پـــــر از خـــــالــی ازیـــن هـجـــــوم درد
؛نـفـــــس بـــه جـــــان مـــــن غـلـتـیـــــده اســـــت بـــا غــــم؛
شـکــــایـتـــی دارم ز بـخــــت خـــــود هـــــر دم
ایـنـجـــــا هـــــوای مــــن پـــــر از بـــــاران اســـــت
؛گــــریـــــه بـــــرای تـــو چـقـــــدر آســـــان اســـــت
نـبـــــود تــــو ایـنـجـــــا طـلـــوع رفـتــــن شـــــد
؛غـــروب مـــــن ایـنـجـــــا طـلـــوع مـــــردن شـــــد
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: جمعه 4 اسفند 1391برچسب:شعر,شعرزیبا,شعراحساسی,شعرعاشقانه,متن ادبی,متن ادبی عاشقانه,شعرنو,شعرمعاصر,متنهای ادبی احساسی,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب