توی یه موزه معروف سنگ های مرمر کف پوش شده بود , مجسمه بسیار زیبای مرمرینی به نمایش گذاشته شده بودند که مردم از راه های دور و نزدیک واسه دیدنش به اونجا می اومدن .
و کسی نبود که اونو ببینه و لب به تحسین باز نکنه !
یه شب سنگ مرمری که کف پوش اون سالن بود ؛ با مجسمه شروع به حرف زدن کرد و گفت :
" این ؛ منصفانه نیست !
چرا همه پا روی من می ذارن تا تو رو تحسین کنن ؟!
مگه یادت نیست ؟!
ما هر دومون توی یه معدن بودیم , مگه نه ؟
این عادلانه نیست !
من خیلی شاکیم ! "
مجسمه لبخندی زد و آروم گفت :
" یادته روزی که مجسمه ساز خواست روت کار کنه , چقدر سرسختی و مقاومت کردی ؟ "
سنگ پاسخ داد :
" آره ؛ آخه ابزارش به من آسیب میرسوند . "
آخه گمون کردم می خواد آزارم بده .
آخه تحمل اون همه درد و رنج رو نداشتم . "
و مجسمه با همون آرامش و لبخند ملیح ادامه داد که :
" ولی من فکر کردم که به طور حتم می خواد ازم چیز بی نظیری بسازه .
به طور حتم بناست به یه شاهکار تبدیل بشم .
به طور حتم در پی این رنج ؛ گنجی هست .
پس بهش گفتم :
" هرچی میخوای ضربه بزن ؛ بتراش و صیقل بده ! "
و درد کارهاش و لطمه هائی رو که ابزارش به من می زدن رو به جون خریدم .
و هر چی بیشتر می شدن ؛ بیشتر تاب می آوردم تا زیباتر بشم !
پس امروز نمی تونی دیگران رو سرزنش کنی که چرا روی تو پا میذارن و بی توجه عبور می کنن
آره عزیز دلم ! رنج و سختی ها هدایای خالق مهربون هستیه به من و تو .
و ... یادمون باشه قراره اون قدر خوشگل بشیم که خودمون هم نمی تونیم از الان باور و تصور کنیم .
پس بیا ازین به بعد به هر مسئله و مشکلی سلام کنیم و بگیم : خوش اومدی و از خودمون بپرسیم :
" این بار اون لطیف بزرگ چه موهبت و هدیه ای برامون فرستاده ؟
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻋﺸﻖ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﻋﺸﻖ ﺻﺪﺍﻳﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﻭﻟﻲ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﮐﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ. ﻋﺸﻖ ﻧﻐﻤﻪ ﻱ ﺑﻠﺒﻠﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﻋﺸﻖ ﺭﻧﮕﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﻧﮓ ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ. ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺍﻳﻴﺴﺖ ﭘﺮ ﺷﮑﻮﻩ ﺍﻣﺎ ﺟﻼﻟﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻋﺸﻖ ﺷﺮﻭﻋﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻋﺸﻖ ﻧﺴﻴﻤﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﻭﺩ. ﻋﺸﻖ ﮐﻮﺷﺸﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ. ﻋﺸﻖ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﻭﻟﻲ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻋﺸﻖ......... ﻋﺸﻖ۱۰ﻋﻨﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻋﻨﺼﺮ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ ، ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﯾﺶ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﯾﺪﺍﺭﺵ ؟؟؟؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺶ؟ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ؟ﺗﺎ ﮐﯽ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﻭ ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ؟ﻣﻘﺼﻮﺩﺵ ﭼﯿﺴﺖ؟ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺶ ﻧﺼﯿﺐ ﮐﯿﺴﺖ؟ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ، ﺁﺭﯼ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍﯾﺶ ﮐﻨﯽ ﺟﺴﻤﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﻤﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ، ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺭﻭﺣﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ، ﺑﺎ ﻋﺸﻘﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺴﺴﺖ ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺑﺎ ﻟﺬﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩ ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﯼ ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯽ ؟ ﭘﻨﺪﺍﺭﺕ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺭﺍ ﺻﻠﺐ ﮐﺮﺩﯼ ﺩﻭﺭﯾﺶ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻓﺮﺍﻗﺶ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﻟﯽ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ، ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺣﻢ ﻭ ﻣﺤﺮﻡ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺰﺀ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺗﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ.ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﯾﺎﺩﺕ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺷﺐ... ﺩﺭ ﭘﯽ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺩﻗﺎﯾﻖ... ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﮒ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﺗﻪ ﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻣﯿﮑﺸﺪ!! ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺗﯿﮏ ﺗﺎﮐﯽ ﺳﮑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﯼ ﺁﻫﻨﮕﯿﻦ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﯿﮏ........ﺗﯿﮏ.............ﺗﯿﮏ.............. ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺸﮑﻨﺪ!!!! ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ!!!!!!!!!!!!!
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍَﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍَﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ: ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍَﺩﻡ.... ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﺯﯼ ﺩﺍﺭﻡ..! ﺍﻧﺪﮐﯽ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺍَﯼ.. ﺍَﺩﻡ ﺍَﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ، ﺍَﻣﺪ ﭘﯿﺶ.!! ...ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ..! ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺪﺍ.. !ﺩﻟﺶ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ. ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍَﺩﻡ.!!ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮑﯿﺪ..!!! ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ...ﮐﻪ ﺑﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ.!! ﺑﻐﺾ ﺁﺩﻡ ﺗﺮﮐﯿﺪ ،..ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮﺯﯾﺪ!! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ.... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ.....ﻧﻪ... ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺮﺵ..ﻧﻪ....ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺖ ، ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ،..ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺕ ﻫﺴﺘﻢ!! ﺍَﺩﻡ ،..ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ...! ﺭﺍﻫﯽ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺯﻣﯿﻦ.. ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺑﻨﺪﻩ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍَﺩﻡ..! ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ، ﻫﺒﻮﻁ... ﺯﯾﺮ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﯿﺪ ،... ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍَﺩﻡ...!ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ... ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻋﺮﺵ...ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ...! ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺵ!!! ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍَﺩﻡ....ﻧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺑﻼﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺷﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺍﺯﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎﺭﺍﯼ ﮔﺬﺷﺘﺶ ﺑﺒﺨﺸﻤﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺩﻡ... ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯﻡ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﻤﻤﻮ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺟﻮﺍﺑﺸﻮ ﻧﺪﺍﺩﻡ... ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻼ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﻨﻪ ﻭﺍﯼ...ﻭﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺘﻮ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩ... ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﺷﮑﺎﺷﻮ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ. ﺩﺳﺘﺎﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺳﺮﺷﻮ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﺬﺍﺭﻣﻮ ﺩﻟﺪﺍﺭﯾﺶ ﺑﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱﺀ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ... ﺍﻭﻥ ﺭﻓﺖﺀ ﺭﻓﺘﻮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﺶ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻋﻤﯿﻖ، ﺑﺮﮔﻪ ﻃﻼﻕ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ، ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻭ ۳۰%ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻪﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺰ ﺭﯾﺰ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ.ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ۱۰ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪﺍﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺍﻧﺮﮊﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺁﺧﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ.ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻭ ﻧﻮﻋﯽ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ.ﻓﮑﺮ ﻃﻼﻕ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻻﻥ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻭ ﻭﺍﺿﺢﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭘﺴﺮ، ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩ. ﺁﺧﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ، ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﻗﻬﻮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ، ﺩﺧﺘﺮ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﺩﺏ، ﺩﻋﻮﺗﺶ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺴﺮ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ“ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﻡ ﺧﻮﻧﻪ. ”… ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ، “ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﯾﮏ ﮐﻢ ﻧﻤﮏ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﯿﺎﺭﯼ؟ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺗﻮ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﻡ”.ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ!ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻧﻤﮏ ﺭﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺗﻮﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﺵ ﻭ ﺍﻭﻧﻮ ﺳﺮﮐﺸﯿﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ،“ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟”ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ،“ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮﺩﻡ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﺑﺎﺯﯼ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ،[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﻮﻣﺪ، ﭼﺮﺍﺷﻮ ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻢ، ﺁﺧﻪ ﺧﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻩ. . .ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻛﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺘﺮﺳﻚِ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻱِ ﭼﺎﻕ، ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﻣﺎﻍِ ﺑﺎﻣﺰﻩ. . .ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻴﻪ ﻧﻪ؟. . .ﺍﻭﻻ ﺍﺧﻼﻗﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﭘﻴﺸﺶ، ﺳﺮﺷﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻛﻠﻲ ﭼﻴﺰﺍﻱ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﺮﺍﻡ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ. . .ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ، ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺍﺯﺵ ﺗﺮﺳﻴﺪﻥ، ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕﺗﺮ ﻭ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕﺗﺮ ﺷﺪ، ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﭘﻴﺸﺶ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥِ ﺑﺎ ﻣﺘﺮﺳﻚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﻤﻲﺷﻢ.ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩﻡ ﻭ ﺭﻙ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ، ﻫﻤﻪﻱ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﺯﺩﻡ،[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯿﻪ ، ﺁﺧﺮﻩ ﺷﺒﻪ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻫﺴﺖ.ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻩ.ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺳﺮﻭﺳﯿﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ.ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ:ﻣﺮﯾﻢ ، ﺩﺧﺘﺮﻡ ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ.ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻤﯽ ؟؟؟ ﺁﺧﺮﺵ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯿﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﺗﻮ.ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺎﺯ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ.ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺸﻨﮓ ﻋﺮﻭﺳﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ ، ﻭﻟﯽ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻩ!ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻫﺴﺖ، ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ.ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺮﻩ ﺟﻠﻮ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯾﯽ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻩ، ﺑﺎﺯﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ: ﺳﻼﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ.ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ.ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
