ﺷﺐ ﺳﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﻣﻦ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ. ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺧﺴﺘﻪ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﮬﺴﺖ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻣﺮﺩﻩ. ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ، ﺗﻨﮭﺎ، ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻋﺒﻮﺭ: ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺯ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﮬﺎ. ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺖ ، ﻏﻤﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻏﻢ ﮬﺎ. ﻓﮑﺮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻗﺼﻪ ﮬﺎ ﺳﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﭘﻨﮭﺎﻧﯽ. ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ ، ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ: ﮬﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ: ﻭﺍﯼ ، ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ! ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﻡ؟ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﯾﺰﻡ؟ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﻭﯾﺰﻡ؟ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮬﻢ ﻏﻢ ﮬﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ، ﻏﻢ ﻣﻦ ، ﻟﯿﮏ، ﻏﻤﯽ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺳﺮﺥ ﻏﺮﻭﺏ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮓ. ﮐﻮﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﻣﯽ ﺧﺮﻭﺷﺪ ﺭﻭﺩ. ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺷﺖ ﺧﺮﻣﻨﯽ ﺭﻧﮓ ﮐﺒﻮﺩ. ﺳﺎﯾﻪ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ. ﺳﻨﮓ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ. ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻘﺶ ﺍﻧﺪﻭﻩ. ﮏﯾ ﯽﭘ ﺟﻐﺪ ﺑﺮ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﮬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻻﺷﺨﻮﺭﮬﺎ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﺍﺯ ﮬﻮﺍ، ﺗﮏ ﺗﮏ ، ﺁﯾﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ: ﻻﺷﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﮐﻨﺪﻩ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺯ ﺟﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ، ﺯﯾﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻭ ﮔﻮﺩ ﮐﺒﻮﺩ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ. ﻗﺼﻪ ﺭﻧﮕﯽ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ. ﺷﺎﺧﻪ ﮬﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺩ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ. ﺟﻐﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻏﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻏﺮﻭﺏ. ﻣﯽ ﺗﺮﺍﻭﺩ ﺯ ﻟﺒﻢ ﻗﺼﻪ ﺳﺮﺩ: ﺩﻟﻢ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺩﯾﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺪ ﻣﺮﻏﯽ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﮐﻮ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻌﻤﺎﺳﺖ. ﻧﯿﺴﺖ ﮬﻢ ﺁﮬﻨﮓ ﺍﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ، ﺭﻧﮕﯽ. ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ، ﺗﻨﮭﺎ.ﺗﻨﮭﺎﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﺯﮬﯿﺎﯾﻮﺳﺖ، ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻟﯿﮏ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﻣﻮﺵ. ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ، ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺍﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﮬﻮﺵ. ﺭﺍﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍ، ﻗﺎﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮔﻮﯾﺎﺳﺖ. ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﮬﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺪﺍﺭ، ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﻟﯿﮏ ﺳﺎﯾﻪ-ﺭﻭﺷﻦ ﺭﻭﯾﺎﺳﺖ. ﺭﺳﺘﻪ ﺯ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻭ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ:ﻣﻮﺝ ﺳﺮﺍﺑﯽ. ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﺍﺯﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ. ﭘﺮﺩﻩ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ:ﭘﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﺑﯽ. ﺧﯿﺮﻩ ﻧﮕﺎﮬﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﺡ ﮬﺎﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ. ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﮬﺎﺳﺖ ﻧﻘﺶ ﮬﻮﺱ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺍﺵ ﭼﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ، ﭼﺸﻢ ﻧﮭﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ. ﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ: ﺁﻧﭽﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ، ﺧﯿﺎﻝ ﻓﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺷﮭﺮﮬﺎﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﭘﯿﻮﻧﺪ: ﻣﺮﻍ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﯾﯽ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﯽ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﻮﯾﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﯿﻞ ﺯ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺳﭙﯿﺪ. ﻟﺐ ﮬﺎﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﻮﺝ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺳﭙﯿﺪ. ﺩﺭ ﮬﻢ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺳﺎﯾﻪ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ. ﻟﻐﺰﺍﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﺮﻣﻦ ﺩﻭﺩﻩ ﺷﺒﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺯﺩ ﺩﺭ ﺁﺫﺭ ﺳﭙﯿﺪ. ﮬﻤﭙﺎﯼ ﺭﻗﺺ ﻧﺎﺯﮎ ﻧﯽ ﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺳﭙﯿﺪ. ﺧﻄﯽ ﺯ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﺎﮬﯽ ﺍﺳﺖ: ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮ ﺁﺑﻨﻮﺱ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺯﺭ ﺳﭙﯿﺪ. ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﮬﺎ ﺷﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ. ﺩﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺩﻭﺭ ﮐﺎﺧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﻣﺮ ﺳﭙﯿﺪ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﺯ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎﻩ ﻣﻦ. ﮐﺲ ﺧﺒﺮﯽﮐﯾﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ؟ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺨﻦ. ﯽﮐﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻡ ؟ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺳﺤﺮ. ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻓﮑﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺏ، ﻟﯿﮏ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ. ﺑﺮ ﺗﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﮬﺎ ﻃﺮﺡ ﺷﮑﺴﺖ. ﮐﺲ ﺩﮔﺮ ﺭﻧﮕﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻧﺪﯾﺪ. ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺪﻭﺯﺩ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺍﻣﯿﺪ. ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﮭﺎﺩﻡ ﭘﺎﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﯼ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺍﻡ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ، ﻟﯿﮏ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﮬﺎ: ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺷﮭﺮ ﻣﻦ. ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﮬﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺗﻢ. ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺨﻦ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ، ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﺍﺥ! ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻪ ﮔﯿﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ. ﻏﯿﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﺮﺍﺑﺎﻥ ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﮬﺮ ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﯼ ﺭﺧﺖ. ﺩﺭ ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﻟﺮﺯﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﯿﺎﻩ: ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﺩ ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺁﺩﻣﯽ ﮬﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﯾﺪ ﺭﺍﻩ. ﺗﻨﺶ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﮐﺎﺭ. ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻏﺒﺎﺭ. ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺵ ﺧﺸﮏ ﮔﻠﻮ. ﭘﺎﯼ ﻋﺮﯾﺎﻧﺶ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺯ ﺧﺎﺭ. ﮬﺮ ﻗﺪﻡ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﺩ ، ﭘﺎﯼ ﺍﻓﻖ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﯿﻨﺪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺁﺏ. ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍﻩ ﭼﻮ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺐ ﻭﺯ ﭘﺲ ﺩﻭﺩﺵ ﻃﺮﺣﯽ ﺍﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﮬﺎﯼ ﺩﻭﺭ. ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﯾﺪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺧﺸﮏ: ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﻮﺭ. ﺩﯾﺮﮔﺎﮬﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺟﺎﻗﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻢ ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ. ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﮬﯽ ﺑﺮﺩ. ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺁﻣﺪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺩﺭ، ﺩﺭ ﺳﯿﺎﮬﯽ ﺁﺗﺸﯽ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ. ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﮬﯽ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺳﻮﺧﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻓﺴﻮﻥ ﺷﺐ، ﻟﯿﮏ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺯ ﺭﻭﺯﻥ ﮬﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺧﻮﺵ: ﺁﺗﺸﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺐ.

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,

سهراب سپهری

اهل كاشانم

اهل كاشانم. روزگارم بد نيست. تكه ناني دارم، خرده هوشي، سر سوزن ذوقي.

مادري دارم، بهتر از برگ درخت.
دوستاني، بهتر از آب روان. و خدايي كه در اين نزديكي است: لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند. روي آگاهي آب، روي قانون گياه.
من مسلمانم. قبله ام يك گل سرخ. جانمازم چشمه، مهرم نور. دشت سجاده ي من. من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم. در نمازم جريان دارد ماه، جريان دارد طيف. سنگ از پشت نمازم پيداست: همه ذرات نمازم متبلور شده است. من نمازم را وقتي مي خوانم كه اذانش را باد، گفته باشد سر گلدسته ي سرو. من نمازم را، پي تكبيرة الاحرام علف مي خوانم، پي قد قامت موج. كعبه ام بر لب آب كعبه ام زير اقاقي هاست. كعبه ام مثل نسيم، مي رود باغ به باغ، مي رود شهر به شهر. حجر الاسود من روشني باغچه است.

.

تاریخ: 2 شهريور 1391برچسب:,

دلت را خانه ما كن مصفا كردنش با من

                                                  به ما درد دل افشا كن مداوا كردنش با من

اگر گم كرده اي اي دل كليد استجابت را

                                                   بيا يك لحظه با ما باش پيدا كردنش بامن

 

تاریخ: 2 شهريور 1391برچسب:,

ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺑﮕﻮ ﮔﻢ ﺷﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ؛ ﺑﮕﻮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺒﺎﺭﻩ ؛ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺧﺖ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻦ؛ ﺑﮕﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ؛ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺑﮕﻮ ﮔﻢ ﺷﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ؛ ﺑﮕﻮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺒﺎﺭﻩ ؛ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺧﺖ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻦ؛ ﺑﮕﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﻠﺒﻢ ؛ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﺭﻭﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺕ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻣﯿﺮﺳﯽ ﮔﻞ ﻣﯿﺪﻩ ﻟﺤﻈﻪ؛ ﮔﻠﺴﺘﻮﻥ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭﺕ ؛ ﺗﻮﯼ ﺷﺐ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺱ ﻭ ﭘﺮﺳﻪ ؛ ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺁﻭﺍﺯ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮ ؛ ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ؛ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺑﮕﻮ ﮔﻢ ﺷﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ؛ ﺑﮕﻮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺒﺎﺭﻩ ؛ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺧﺖ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻦ؛ ﺑﮕﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ؛ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﺷﻪ ﺍﺳﻤﻢ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ؛ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺗﻮ؛ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﻮﻥ ﺷﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﻪ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺷﺒﻨﻢ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ؛ ﺻﺪﺍﻡ ﮐﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍ ﺷﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎ ؛ ﮐﻪ ﺭﺩ ﺷﻢ ﺍﺯ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺗﺒﺎﻫﯽ ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﻠﺒﻢ ؛ ﻏﺰﻟﺒﺎﺭﻭﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺕ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻣﯿﺮﺳﯽ ﮔﻞ ﻣﯿﺪﻩ ﻟﺤﻈﻪ؛ ﮔﻠﺴﺘﻮﻥ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭﺕ ؛ ﺗﻮﯼ ﺷﺐ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺱ ﻭ ﭘﺮﺳﻪ ؛ ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺁﻭﺍﺯ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮ ؛ ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ؛ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺑﮕﻮ ﮔﻢ ﺷﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ؛ ﺑﮕﻮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺒﺎﺭﻩ ؛ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺧﺖ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻦ؛ ﺑﮕﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ؛ ﺑﮕﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭ

تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,